De moord op Lisa in Amsterdam raakt ons allemaal. Een jong leven weg, van de ene dag op de andere. De verdachte was hier te gast. Dat schuurt. Het dwingt ons een vraag te stellen die we vaak inslikken: waar trekken we de lijn?
Vluchtelingen die vluchten voor bommen en tirannie blijven welkom. Punt. Maar onze deur staat niet voor iedereen wagenwijd open. Hij staat open voor wie geen veilig alternatief heeft. Niet voor wie via meerdere veilige landen doorreist en hier toch nog recht claimt. Dat is geen hardheid. Dat is nuchter en eerlijk.
Wat is dan de drempel? Simpel en stevig: wie hier wil wonen, respecteert onze wet én onze leefregels.
Vrouwenrechten zijn niet onderhandelbaar. Iedereen moet veilig hand in hand kunnen lopen. Vrijheid van meningsuiting, ook kritiek op religie, is een grondrecht. Kerk en staat zijn gescheiden: in het gemeentehuis geldt de Grondwet, niet een heilig boek. Lichamelijke integriteit. Gelijke behandeling van man en vrouw. Zelf kiezen wie je liefhebt en welke kleding je aantrekt. Dat is de deal.
Dat vraagt om duidelijke keuzes. Aan de grens moeten we strak toetsen en snel uitsluitselgeven. Echte bescherming geven waar dat nodig is en terugsturen waar het kan. In de wijk: misbruik en intimidatie aanpakken, op straat, in de bus en bij de sportclub. En geen privileges zonder plichten: taal leren, werken, meedoen. Wie regels blijft negeren, verliest het recht om te blijven.
Vind je dat streng? Ik vind dat regels stellen gastvrijheid juist eerlijk maakt. Zonder regels draait de voordeur door en loopt de samenleving vast. Met regels blijft het veilig voor iedereen die wél zijn best doet.
Onze deur staat open maar is geen draaideur. Kom binnen als je echt moet vluchten en bereid bent mee te doen. Wie onze vrijheid minacht of anderen klein wil maken, past hier niet. Zo houden we Nederland vrij en leefbaar.
